ماجرا کوتاه

آری آری، شکر می گویم

گاه گرمم می کنی، ای آتش ِ هستی.

شکرگویان دوست می دارم تو را، ای دوستی، ای کهر

دوست می دارم تو را، ای باده، ای مستی.

شکر می گویم تو را ای زندگی، ای اوج.

ای گرامی تر، گران تر موج.

آه!

بگذریم...

مستی است و راستی، بشنو

راست می گویم.

بشنو و بِندیش(=بیاندیش).

من، چه پنهان از تو، در پنهان

گاهی اندیشیده ام با خویش،

کاندرین تاریک ژرفِ نیستی، وّ اقصای نادانی،

چیست هستی؟ یا بگو هستن؟

چون ندانستن، نبودن را شناسم، لیک

چیست بودن؟ چیست دانستن؟

من- چه پنهان از تو، پنهان از خدا نیست چون-

گاه این پرسیده ام از خویش:

می توان دانست آیا، چیست دانستن؟

می توان دانست بودن چیست؟

*

*

*

آه! آه! اما

چی بگویم، چون نمی دانم؟

من نمی دانم که هستی چیست، یا هستن؟

مستی است و راستی، بشنو

من نمی دانم که دانستن؟

لیک می دانم که چون از باده ای مستم،

جانم از سیّاله ای حسّاس و جادویی،

می شود سرشار، وانگه ناگهان گویی،

با فسون، در پرده های هور قلیایی،

کائنات آواز می خواند که:

            [«آنک مست! آنک مست!»

و اوج گیرد موج های سحر و زیبایی.

و آید از جوّی اثیری پاسخ و پژواک:

           [«اینک هست! اینک هست!»

مستی است و راستی، آری

راست می گویم.

باده هر باده ست، گو باشد،

- مهر و کین، یا طیفی و انگور، یا هر شُعله ی دیگر

همچنان کز هر خُم و ساغر-

من یقین دارم که در مستی

می تواند بود، اگر باشد

هستن و هستی.

شعله هر شعله ست، گو باشد

من سخن از آتش ِ ادم شدن در خویشتن گویم.

گفت:« بودن؟ یا نبودن؟ پرس و جو این است»

پیش از آن پرسید بایستی که: بودن چیست؟

من درین معنی سخن می گویم.

« و اوج ِ مستی کسوتِ هستی ست» من گویم.

پرس و جو این است، اگر باشد.

گفت او از بودن، اما من

از شدن گویم.

باده هر باده ست...

آه!

بس کنم دیگر،

خالی ِ هر لحظه را سرشار باید کرد از هستی

زنده باید زیست در آنات ِ میرنده،

با خلوص ِ ناب تر مستی.

چیست جز این؟

               [ نیست جز این راه.

زنده دارد زنده دل دَم را.

هر کجا، هر گاه

اوج بخشد کیفیت کم را.

گفت و گو بس، ماجرا کوتاه،

ما اگر مستیم،

بی گمان هستیم.

 

مهدی اخوان ثالث(م. امید)

دفتر؛ در حیاط کوچک پاییز، در زندان

دلم برایت تنگ شده است...

دلم گرفته
و باز هم چشمانم از یاد تو خیس می شود
آری باز هم دلم برایت تنگ شده است !
دلم برایت تنگ شده است ، به اندازه ی تمام روزهای که ندیدمت
به اندازه ی تمام شبهایی که به یاد تو سرودم
برای آرامشی که از دیدن تو می یافتم
از نگاه تو
از لبخند تو
از سیاهی چشمان تو
از دستهای کوچکت
من دلم برای شنیدن صدای تو سخت تنگ شده است !
یک لحظه دیدن چهره ی معصوم و کودکانه تو همه ی آرزوی من است .

دلم برایت تنگ شده است !

به اندازه ی تمام نفسهایی که بی من کشیده ای
دلم برایت تنگ شده است

 

(تقدیم به جوجوی نازنینم؛ شیوا) 

بر گرفته از: http://www.shereno.com/file.php?id=33990

اعتراف-منظومه ها-سلام، خداحافظ...

این هم سه شعر از زنده یاد حسین پناهی عزیز. امیدوارم لذت ببرید!

 

اعتراف

من زندگی را دوست دارم
ولی از زندگی دوباره می ترسم!
دین را دوست دارم
ولی از کشیش ها می ترسم!
قانون را دوست دارم
ولی از پاسبان ها می ترسم!
عشق را دوست دارم
ولی از زن ها می ترسم!
کودکان را دوست دارم
ولی از آینه می ترسم!
سلام را دوست دارم
ولی از زبانم می ترسم!
من می ترسم ، پس هستم
این چنین می گذرد روز و روزگار من
من روز را دوست دارم
ولی از روزگار می ترسم! 

 

منظومه ها

پس این ها همه اسمش زندگی است
دلتنگی ها دل خموشی ها ثانیه ها دقیقه ها
حتی اگر تعدادشان به دو برابر آن رقمی که برایت نوشته ام برسد
ما زنده ایم چون بیداریم
ما زنده ایم چون می خوابیم
و رستگار و سعادتمندیم
زیرا هنوز بر گستره ویرانه های وجودمان پانشینی
برای گنجشک عشق باقی گذاشته ایم
خوشبختیم زیرا هنوز صبح هامان آذین ملکوتی بانگ خروس هاست
سرو ها مبلغین بی منت سر سبزی اند
و شقایق ها پیام آوران آیه های سرخ عطر و آتش
برگچه های پیاز ترانه های طراوتند
و فکر من
واقعا فکر کن که چه هولناک می شد اگر از میان آواها
بانگ خروس رابر می داشتند
و همین طور ریگ ها
و ماه
و منظومه ها
ما نیز باید دوست بداریم ... آری باید
زیرا دوست داشتن خال با روح ماست 
  

سلام، خداحافظ

سلام
خداحافظ!
چیز تازه ای اگر یافتید،
بر این دو اضافه کنید
تا بل باز شود این در گم شده بر دیوار

تقسیم بندی انسان ها

تقسیم بندی انسان ها از دیدگاه دکتر شریعتی:

 

-          دسته اول : آنانی که وقتی هستند هستند ، وقتی که نیستند هم نیستند

عمده آدم‌ها حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آن‌هاست که قابل فهم می‌شوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.

 

-          دسته دوم : آنانی که وقتی هستند نیستند ، وقتی که نیستند هم نیستند

مردگانی متحرک در جهان. خود فروختگانی که هویت شان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند. بی‌شخصیت‌اند و بی‌اعتبار. هرگز به چشم نمی‌آیند. مرده و زنده‌شان یکی است.

 

-          دسته سوم : آنانی که وقتی هستند هستند ، وقتی که نیستند هم هستند

آدم‌های معتبر و با شخصیت. کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می‌گذارند. کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند. دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.

 

-          دسته چهارم : آنانی که وقتی هستند نیستند ، وقتی که نیستند هستند

شگفت‌انگیزترین آدم‌ها در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه‌اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم، اما وقتی که از پیش ما می‌روند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم. باز می‌شناسیم. می‌فهمیم که آنان چه بودند. چه می‌گفتند و چه می‌خواستند. ما همیشه عاشق این آدم‌ها هستیم. هزار حرف داریم برایشان. اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند. اختیار از ما سلب می‌شود. سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می‌آید که چه حرف‌ها داشتیم و نگفتیم. شاید تعداد این‌ها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.

انسانیت...

انسان به کسی می گویند که تجلی زندگی باشد و نور بیاورد وعشقش را به هر چیز و هرکس که نزدیک شدن و دست پیدا کردن به آن را می خواهد، منتقل کند. انسانیت صفتی ظاهری نیست، یک آرمان معنوی است. چیزی نیست که به ما داده شود، چیزی است که به دست می آوریم.

 

از کتاب یگانه اثر ریچارد باخ

حواس

ای بانو!

بیا حواسمان را پرت کنیم

مالِ هرکس دورتر افتاد

عاشق تر است!

 

فکر کنم این نوشته از کیکاووس یاکیده باشه!

شازده کوچولو

سلام دوستان. امروز داشتم شازده کوچولو می خوندم. هر بار که این کتاب رو می خونم کلی دلم می خواد با دیگران بخونمش از این رو یکی از بخش هایی رو که خیلی دوست دارم براتون این جا نوشتم. گرچه می دونم همه تون این کتاب رو خوندین، اما امیدوارم از خوندن این بخش کوچولو لذت ببرید...

  

سیاره ی بعد جایگاه میخواره بود.

این دیدار بسیار کوتاه بود، ولی شازده کوچولو را در غم عمیقی فرو برد. میخواره را دید که ساکت در برابر مجموعه ای از بطری های خالی و مجموعه ای از بطری های پر نشسته بود و به او گفت:

-          چه می کنی؟

میخواره با حالتی ماتم زده گفت:

-          می می خورم

شازده کوچولو پرسید:

-          چرا می می خوری؟

میخواره جواب داد:

-          تا فراموش کنم.

شازده کوچولو که حالا دیگر دلش به حال او می سوخت پرسید:

-          چی رو فراموش کنی؟

میخواره سرش را زیر انداخت و اقرار کرد:

-          فراموش کنم شرمنده ام.

شازده کوچولو که دلش می خواست به او کمک کند پرسید:

-          شرمنده از چی؟

-          شرمنده از اینکه می می خورم!

میخواره این را گفت و یکسره به حال سکوت رفت.

شازده کوچولو حیران از آن جا رفت و در راه سفر با خود می گفت: "آدم بزرگ ها واقعاً که خیلی خیلی عجیب و غریبند!"

زنده...

سه دوست در یک اتومبیل به مسافرت رفته بودند و متاسفانه یک تصادف مرگبار باعث شد که هر سه در جا کشته شوند.
یک لحظه بعد روح هر سه دم دروازه بهشت بود و فرشته نگهبان بهشت داشت آماده می شد که آنها را به بهشت راه دهد...
فرشته نگهبان از آنها پرسید: الان که هر سه تا دارین وارد بهشت می شین، اونجا روی زمین بدنهاتون روی برانکارد در حال تشییع شدن بسوی قبرستان است و خانواده ها و دوستان در حال عزاداری در غم از دست دادن شما هستند، دوست دارین وقتی دارن از کنار جنازه راه می رن در مورد شما چی بگن؟
اولی گفت: "دوست دارم پشت سرم بگن که من جز بهترین پزشکان زمان خود بودم و مرد بسیار خوب و عزیزی برای خانواده ام
."دومی گفت: "دوست دارم پشت سرم بگن که من جز بهترین معلم های زمان خود بودم و توانسته ام اثر بسیار بزرگی روی آدمهای نسل بعد از خودم بگذارم."سومی گفت: "دوست دارم بگن : نگاه کن داره تکون می خوره مثل اینکه زنده است."

یک آمار ساده از خوشبختی

آمارهاى زیر وضعیت کره زمین را در پایان سال 2006 نشان می‌دهند:
اگر امروز صبح سالم از خواب برخاستید، قدر سلامتى خود را بدانید زیرا یک میلیون نفر تا یک هفته دیگر زنده نخواهند بود.
اگر تاکنون از آسیب‌هاى جنگ، تنهایى در سلول زندان، عذاب شکنجه، یا گرسنگى در امان بوده‌اید، وضعیت شما از وضعیت ٥٠٠ میلیون نفر در دنیا بهتر است.
اگر می‌توانید بدون ترس از زندانى شدن یا مرگ، وارد مسجد (یا کلیسا) شوید، وضع شما از ٣ میلیون نفر در دنیا بهتر است.
اگر در یخچال شما خوراکى و غذا وجود دارد، اگر کفش و لباس دارید، اگر تختخواب و سرپناهى دارید، در این صورت شما از ٧٥٪ مردم جهان ثروتمندتر هستید.
اگر در بانکى حساب دارید، و اگر در جیبتان پول دارید، شما به ٨٪ مردم دنیا که چنین شرایطى دارند، تعلّق دارید.

اگر شما این نوشته را می‌خوانید، از سه خوشبختى بهره‌مند هستید:
1- یک کسى به فکر شما بوده است.
2- شما به ٢٠٠ میلیون نفرى که قادر به خواندن نیستند تعلّق ندارید.
3- و ... شما جزو ١٪ از مردم دنیا هستید که کامپیوتر دارند.